คติชีวิตสำหรับพ่อแม่
นิทานเรื่องชามไม้ใส่อาหารให้พ่อ
กาลครั้งหนึ่งมีชายแก่ที่ดูอิดโรยไร้เรี่ยวแรงแกไปอาศัยอยู่กับลูกชาย ลูกสะไภ้และหลานชายอายุสี่ขวบ มือของแกสั่น ตาฟ่าฟางมองอะไรก็ไม่ค่อยชัด เดินก็ไม่ค่อยคล่องสะดุดนู่นนี่อยู่ตลอดเวลา ครอบครัวนี้รับประทานอาหารพร้อมหน้าด้วยกันที่โต๊ะอาหาร แต่สำหรับชายแก่แล้วด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวยไม่ว่าจะเป็นมือสั่น ตามองไม่ค่อยเห็น ทำให้เขารับประทานอาหารอย่างยากลำบาก เขาทำเมล็ดถั่วกระเด็นออกจากช้อนและไปตกอยู่บนพื้น พอเขาจะหยิบแก้วขึ้นมาเขาก็ทำนมหกลงบนผ้าปูโต๊ะ
จากสภาพที่เห็นทำให้ลูกสะไภ้กับลูกชายของเขาเริ่มหงุดหงิดกับสภาพที่ชายแก่ทำเลอะเทอะ ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นมาว่า “เราคงจะต้องทำอะไรกับพ่อบ้างแล้วหล่ะ” “ผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วกับนมหก เคี้ยวอาหารเสียงดังและก็อาหารที่หกกระจายเต็มพื้น ดังนั้นลูกชายกับลูกสะไภ้จึงได้จัดโต๊ะวางอาหารเล็กๆในในมุมๆหนึ่งให้ชายแก่ เขานั่งรับประทานอาหารคนเดียว ในขณะที่ทุกคนรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างสบายอกสบายใจ เนื่องจากชายแก่ทำถ้วย จานแตกใบประมาณหรือสองใบนี่แหละ ดังนั้นภาชนะที่ใส่อาหารให้ชายแก่จึงเป็นชามที่ทำจากไม้ บางเวลาที่คนทั้งสามจ้องมองไปที่ชายแก่พวกเขาจะเห็นว่าชายแก่นั่งน้ำตาคลอคนเดียว แต่ก็ยังมิวายที่คู่สามีภรรยาจะดุชายแก่ตอนที่แกทำซ่อมร่วงหรือทำอาหารตกลงพื้น ลูกชายอายุสี่ขวบนั่งสังเกตุพฤติกรรมนั้นอย่างเงียบๆ
เย็นวันหนึ่งก่อนเวลาอาหารเย็น ลูกชายของชายแก่เห็นลูกอายุสี่ขวบของเขากำลังนั่งเล่นอยู่กับเศษไม้บนพื้น เขาถามลูกชายเขาว่า”ลูกกำลังทำอะไรเหรอ?” ลูกชายเขาตอบว่า” หนูกำลังจะทำชามไม้เล็กๆเอาไว้ใส่อาหารให้พ่อกับแม่ เวลาที่หนูโตขึ้น “ พูดเสร็จเด็กน้อยก็ยิ้มแล้ววิ่งไปทำชามไม้ต่อ
คำพูดนั้นกระทบใจสองผัวเมียอย่างแรง พวกเขาอึ้ง พูดไม่ออก แต่น้ำตานองหน้า ถึงจะไม่มีคำพูดใดๆออกมา แต่ทั้งสองรู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
เย็นวันนั้นลูกของชายแก่ได้จับมือเขาอย่างนุ่มนวลและพาพ่อของเขากลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารของครอบครัวเหมือนเดิม หลังจากนั้นมาชายแก่ได้ร่วมวงรับประทานอาหารกับครอบครัวเขาทุกมื้อตลอดช่วงชีวิตของเขา แล้วสองผัวเมียก็ไม่ได้ใส่ใจกับซ่อมที่ร่วงลงพื้น นมหกหรือผ้าปูโต๊ะเปื้อนอีกต่อไป
"จงดูแลพ่อแม่ให้ดีเหมือนที่ท่านดูแลเรา เพราะวันหนึ่งตัวเราก็ต้องแก่ แล้วก็ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ แล้วใครหล่ะจะดูแลคุณ?
"จงดูแลพ่อแม่ให้ดีเหมือนที่ท่านดูแลเรา เพราะวันหนึ่งตัวเราก็ต้องแก่ แล้วก็ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ แล้วใครหล่ะจะดูแลคุณ?
เราทำอะไรไว้กับพ่อแม่เราก็จะได้รับสิ่งนั้นตอบแทน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น